الجُزُء التاني هنا الزَبُور
وَصِيَّةْ لِكَبِيرْ الْغَنَّايِينْ: تَعْلِيمْ مِنْ أَوْلَادْ قُورَحْ
1 مِثِلْ غَزَالْ مُشْتَاقَةْ لِلْأَلْمِي
أَنَا كُلَ مُشْتَاقْ لَيْك، يَا إِلٰـهِي!
2 أَنَا عَطْشَانْ لِلّٰهْ إِلٰـهِي الْحَيّ.
مَتَى نَدْخُلْ فِي حَضَرَتَهْ وَ نِقَابِلَهْ؟
3 نَبْكِي لَيْل وَ نَهَارْ
وَكِتْ يُقُولُوا لَيِّ كُلَّ يَوْم:
«وَيْن إِلٰـهَكْ؟»
4 وَ قَلْبِي يَحْزَنْ
وَكِتْ نِذَّكَّرْ الْأَيَّامْ الْفَاتَوْا،
وَكِتْ مَشَيْت مَعَ النَّاسْ
وَ قُدْتُهُمْ لِبَيْت اللّٰهْ،
وَكِتْ كُلَّ النَّاسْ عَيَّدَوْا
وَ بِغِنَيْ وَ فَرَحْ، شَكَرَوْه.
5 مَالَا تِأَيِّسِي، يَا نَفْسِي؟
وَ مَالَا تَقِنْتِي مِنْ التَّعَبْ الْفَوْقِي؟
خُطِّي عَشَمْكِ فِي اللّٰهْ إِلٰـهِي.
أَيْوَى، أَنَا نَشْكُرَهْ بَتَّانْ،
هُو إِلٰـهِي الْيِنَجِّينِي.
6 نَفْسِي أَضَّايَقَتْ، يَا إِلٰـهِي،
وَ فِي شَانْ دَا بَسْ، أَنَا أَذَّكَّرْتَكْ
فِي بَلَدْ الْأُرْدُنْ
وَ فِي رَاسْ جَبَلْ حَرْمُونْ
وَ فِي جَبَلْ مِصْعَارْ.
7 وَ مَوْج الْبَحَرْ قَمَّ بِكَتَرَةْ
الْوَاحِدْ بَعَدْ الْآخَرْ.
وَ كُلَّ مَوْجَكْ وَ شَلَّالَكْ غَطَّوْنِي.
8 بِالنَّهَارْ، اللّٰهْ يِسَوِّي لَيِّ خَيْرَهْ
وَ بِاللَّيْل، أَنَا نِمَجِّدَهْ وَ نِصَلِّي لَيَّهْ،
هُو الْيَحْفَضْ حَيَاتِي.
9 أَنَا نُقُولْ: «يَا رَبّ، إِنْتَ جَبَلِي الْيَحْمِينِي.
مَالَا نِسِيتْنِي؟
مَالَا خَلَّيْتنِي نَمْشِي حَزْنَانْ
مِنْ مُطَارَدَةْ الْعُدْوَانْ؟»
10 عُضَامِي مَاعَوْا
وَكِتْ خُصْمَانِي يِعَيُّرُونِي،
وَكِتْ يُقُولُوا لَيِّ كُلَّ يَوْم:
«وَيْن إِلٰـهَكْ؟»
11 مَالَا تِأَيِّسِي، يَا نَفْسِي؟
وَ مَالَا تَقِنْتِي مِنْ التَّعَبْ الْفَوْقِي؟
خُطِّي عَشَمْكِ فِي اللّٰهْ إِلٰـهِي.
أَيْوَى، أَنَا نَشْكُرَهْ بَتَّانْ،
هُو إِلٰـهِي الْيِنَجِّينِي.
LIVRE DEUXIÈME
2 S 17:22-29. (Ps 43; 2 272 84; 63.) La 3:24. És 8:17.1 Au chef des chantres. Cantique des fils de Koré.
2 Comme une biche soupire après des courants d’eau,
Ainsi mon âme soupire après toi, ô Dieu!
3 Mon âme a soif de Dieu, du Dieu vivant:
Quand irai-je et paraîtrai-je devant la face de Dieu?
4 Mes larmes sont ma nourriture jour et nuit,
Pendant qu’on me dit sans cesse:
Où est ton Dieu?
5 Je me rappelle avec effusion de cœur
Quand je marchais entouré de la foule,
Et que je m’avançais à sa tête vers la maison de Dieu,
Au milieu des cris de joie et des actions de grâces
D’une multitude en fête.
6 Pourquoi t’abats-tu, mon âme, et gémis-tu au-dedans de moi?
Espère en Dieu, car je le louerai encore;
Il est mon salut et mon Dieu.
7 Mon âme est abattue au-dedans de moi:
Aussi c’est à toi que je pense, depuis le pays du Jourdain,
Depuis l’Hermon, depuis la montagne de Mitsear.
8 Un flot appelle un autre flot au bruit de tes ondées;
Toutes tes vagues et tous tes flots passent sur moi.
9 Le jour, l’Éternel m’accordait sa grâce;
La nuit, je chantais ses louanges,
J’adressais une prière au Dieu de ma vie.
10 Je dis à Dieu, mon rocher: Pourquoi m’oublies-tu?
Pourquoi dois-je marcher dans la tristesse,
Sous l’oppression de l’ennemi?
11 Mes os se brisent quand mes persécuteurs m’outragent,
En me disant sans cesse: Où est ton Dieu?
12 Pourquoi t’abats-tu, mon âme, et gémis-tu au-dedans de moi?
Espère en Dieu, car je le louerai encore;
Il est mon salut et mon Dieu.
