تَعْلِيمْ مِنْ دَاوُدْ، وَكِتْ هُو قَاعِدْ فِي لُبّ الْكَرْكُورْ، صَلَاةْ
1 أَنَا رَفَعْت حِسِّي وَ صَرَخْت لِلّٰهْ
أَيْوَى، أَنَا رَفَعْت حِسِّي وَ شَحَدْتَهْ.
2 قِدَّامَهْ هُو، أَنَا جِبْت شَكْوِتِي
وَ قِدَّامَهْ هُو، أَنَا حَجَّيْت بِضِيقْتِي.
3 يَا اللّٰهْ! وَكِتْ تَغْمَرْ رُوحِي،
إِنْتَ تَعَرِفْ دَرْبِي.
فِي دَرْبِي النَّمْشِي فَوْقَهْ،
كَجَّوْا لَيِّ شَرَكْ.
4 أَنْظُرْ بِالزَّيْنَةْ وَ شِيفْ!
مَا فِي نَادُمْ الْيَعَرِفْنِي
وَ مَا فِي مَلْجَأْ لَيِّ
وَ مَا فِي الْيِهِمّ بِحَيَاتِي.
5 يَا اللّٰهْ! أَنَا كَوْرَكْت لَيْك
وَ قُلْت: «إِنْتَ بَسْ مَلْجَئِي!
وَ فِي أَرْض الْحَيِّينْ،
إِنْتَ بَسْ قِسْمِي!»
6 أَسْمَعْ سُؤَالِي
أَشَانْ أَنَا ضِعِفْت مَرَّةْ وَاحِدْ.
نَجِّينِي مِنْ الْيِطَارُدُونِي
أَشَانْ هُمَّنْ شُدَادْ مِنِّي!
7 أَمْرُقْنِي مِنْ السِّجِنْ
أَشَانْ نَشْكُرْ أُسْمَكْ.
وَ الصَّالِحِينْ يِحَوُّقُونِي
وَكِتْ إِنْتَ تِسَوِّي لَيِّ الْخَيْر.
1 S 24. Ps 57Ps 143.
1 Cantique de David. Lorsqu’il était dans la caverne. Prière.
2 De ma voix je crie à l’Éternel,
De ma voix j’implore l’Éternel.
3 Je répands ma plainte devant lui,
Je lui raconte ma détresse.
4 Quand mon esprit est abattu au-dedans de moi,
Toi, tu connais mon sentier.
Sur la route où je marche
Ils m’ont tendu un piège.
5 Jette les yeux à droite, et regarde!
Personne ne me reconnaît,
Tout refuge est perdu pour moi,
Nul ne prend souci de mon âme.
6 Éternel! C’est à toi que je crie.
Je dis: Tu es mon refuge,
Mon partage sur la terre des vivants.
7 Sois attentif à mes cris!
Car je suis bien malheureux.
Délivre-moi de ceux qui me poursuivent!
Car ils sont plus forts que moi.
8 Tire mon âme de sa prison,
Afin que je célèbre ton nom!
Les justes viendront m’entourer,
Quand tu m’auras fait du bien.
