David mi ndum Israel-lâ
(Gol 2 Sam 24.1-9)1 Bur tu Seitan mi tchol djangûna ki Israel-lâ, mi zut David á ndumuziya. 2 David mi de mi Jowap ki suma nglo suma avok sumina ala: Agi igiya, agi i ndumugï Israel-lâ, agi tinigi ad’ud’a Berseba dei gak mba avo Dan. Agi mbeï danu, kayam an ni we azi ni ga ge.
3 Jowap mi hulong de mamulâ ala: Ar Ma didina Alo mangâ, mi zul sum mama kam kua kikisa kis! Salana, amul mana, azi pet nazungeî mangâ d’uo zu? Salana, ni kayam me ba, ang hal ndumuzi mbeî ge? Ni kayam me ba, ang mbut Israel-lâ suma tchona ge?
4 Wani vun ma hed’a hamulîna mi kal yam Jowap, mi i tid’ï yam ambas sa Israel-la pet. Bugola, mi hulongî avo Jerusalem. 5 Jowap mi mba, mi he ndumba hi sumid’a mi David. Israel suma a we durîna a ni 1.100.000, suma Juda-na a ni 470.000 mi.
6 Mi ndum nga suma hi Levi-na ki suma hi Benjamin-na d’i, kayam vun ma hed’a hamulîna mi nga ata yam mbi.
Alona mi ngop David yam tcho mamba
(Gol 2 Sam 24.10-17)7 Ahle ndazina a le nga Alona tam djivi d’i; mi ngop Israel-lâ. 8 David mi de mAlona ala: Zla d’a an lat wanda, an le ni tcho d’a ngola. Ki tchetchemba, ang vat hurung ngei kanu, kayam an le ni sun nda lilid’a.
9 Ma didina mi de zlad’a mi Gat ma djogom vunam mbei mi David-na ala: 10 Ang i de mi David ala: Ma didina mi dala: An tining ahle suma an ngobong ki na hindi; ang man tu an mba ni gad’ang kiya.
11 Gat mi mba gen David mi dum ala: Ma didina mi dala: 12 Ang min ni me ge? Ang min ala baktarad’a ti nde yam ambas manga bizad’a hindi, d’oze ang min ala mang suma djangûna a kus kang ki mbigeu d’a fiyaka gak tilâ hindi, d’oze ang min ala an Ma didina ni sunï malaika mana ki mbigeu d’a fiyaka abom ki tugud’ei d’a tchod’a á tchi suma woi yam ambas sa Israel la lara ge pet gak burâ hindi zu? Ki tchetchemba, ang danu; an hulong humba mi ma sununïna.
13 David mi hulong de mi Gat ala: An nga kur tcha tatad’a ngola! An min ndabo Ma didina, kayam we hohou mamba, ti ngola heî. Ar an ndabo suma d’i.
14 Ma didina mi sun tugud’ei d’a tcho d’a tchi matna aduk Israel-lâ. Ti tchi suma 70.000. 15 Alona mi sunï malaika mama á b’lak azì ma Jerusalem-ma. Ata yima mam nga mi b’lagama, Ma didina mi we hina, wani mi nde hat hurum yam b’lak ndata, mi de mi malaika ma tchi mat máma ala: Ndak da’! Ki tchetchemba, ang gabong kä!
Malaikana hi Ma didinina mi nga tchola go ki yima to awuna hi Ornan ma Jebus-sâ.
16 David mi hle iram akulo, mi we malaikana hi Ma didinina, mi nga tchola aduk andagad’a kakulod’a, mbigeu d’a fiyaka nga pata woi abomu, mi mbut iram yam azì ma Jerusalem-ma. Ata yi máma David ki suma nglo suma a tchuk baru d’a dodora atazina, a grif kä ki irazi andaga. 17 David mi de mAlona ala: Ni an ba ni dala a ndum suma d’uo zu? Ni an ba ni so vuna! Wani sum ndazina a le ni me ge? Ma didina Alo mana, ar ang ngobon ni an ki sum mana. Ar ang ngop sum mangâ ki tugud’ei d’a tcho d’a tchi mat ndata d’i.
David mi gus yina yam yima ngal ahle suma ngat buzuna
(Gol 2 Sam 24.18-25)18 Malaikana hi Ma didinina mi de mi Gat ala: Ang i he vuna mi David ala mi i ata yima to awuna hi Ornan-na, mi min yima ngal ahle suma ngat buzuna mi Ma didina.
19 David mi i d’igi Ma didina mi hum vuna avun Gat na. 20 Ornan nga mi to gemena, mi mbut iram mi we malaikana. Grom suma fid’i suma a nga ki sed’ema, a ring a ngei taziya. 21 Kid’a David mi mba go ki Ornan-nda, Ornan mi mbut iram mi we David, mi nde woi ata yima to gemena, mi grif kä ki iram andaga avok David. 22 David mi de mi Ornan ala: Ang han yi mang ma to gemena, kayam an ni min yima ngal ahle suma ngat buzuna mi Ma didina kua. Ang handji ni ki gus sa irata kayambala tugud’eid’a ti ar suma bei tchid’a d’a.
23 Ornan mi de mi David ala: Ang vumu! Salana amul mana, ang le vama hurung minima. Gola! An hang amuzleina wana ni yam he d’a hawa d’a ngala, agu pusâ ki dju’â a nagu ma ngala, awuna ni yam he d’a hawa d’a afuta mi. Wan pet, an hangzi ni mi angû.
24 Wani amulâ David mi de mi Ornan ala: Nga na d’i! An guzumî guza abongû! An nga ni he va mangâ mi Ma didina d’i, an nga ni he vama an guzum nga d’uo na he d’a hawa d’a ngala mi Ma didina Alo mana d’uo mi.
25 David mi he bege lora kikis karagaya mi Ornan yam yi máma. 26 David mi min yima ngal ahle suma ngat buzuna mi Ma didina kamu, mi hahle suma ngat buzu suma ngala kahle suma ngat buzu suma zlap darigïd’a, mi tchen Ma didina mi. Ma didina mi hulongôm humba ni kakud’a. Akud’a ti tcholï akulo yam yima ngal ahle suma ngat buzu suma ngala. 27 Ata yi máma Ma didina mi de mi malaikana ala: Ang hulong mbigeu manga kur aziyad’u.
28 Ata yi máma David mi wala Ma didina mi hulongôm humba kur ambid’a’â hi Ornan ma Jebus-sîna, mi he he d’a hawa d’a ngat buzuna ata yi máma. 29 Wani zlub’u d’a Moise mi vat mi Ma didina sä abagei hur fulîd’a ki yima ngal ahle suma ngat buzu ma a tinim iram vama a sä ni Gabawon. 30 David mi ndak á i á tchen Alona kua d’i, kayam nga mi le mandarâ abo mbigeu d’a fiyaka hi malaikana hi Ma didininid’a.
Dénombrement et peste
V. 1-6: cf. 2 S 24:1-9.1 Satan se leva contre Israël, et il excita David à faire le dénombrement d’Israël. 2 Et David dit à Joab et aux chefs du peuple: Allez, faites le dénombrement d’Israël, depuis Beer-Schéba jusqu’à Dan, et rapportez-le-moi, afin que je sache à combien il s’élève. 3 Joab répondit: Que l’Éternel rende son peuple cent fois plus nombreux! O roi mon seigneur, ne sont-ils pas tous serviteurs de mon seigneur? Mais pourquoi mon seigneur demande-t-il cela? Pourquoi faire ainsi pécher Israël? 4 Le roi persista dans l’ordre qu’il donnait à Joab. Et Joab partit, et parcourut tout Israël; puis il revint à Jérusalem. 5 Joab remit à David le rôle du dénombrement du peuple: il y avait dans tout Israël onze cent mille hommes tirant l’épée, et en Juda quatre cent soixante-dix mille hommes tirant l’épée. 6 Il ne fit point parmi eux le dénombrement de Lévi et de Benjamin, car l’ordre du roi lui paraissait une abomination.
21 v. 7 à 22 v. 1: cf. 2 S 24:10-25. 2 Ch 3:1.7 Cet ordre déplut à Dieu, qui frappa Israël. 8 Et David dit à Dieu: J’ai commis un grand péché en faisant cela! Maintenant, daigne pardonner l’iniquité de ton serviteur, car j’ai complètement agi en insensé! 9 L’Éternel adressa ainsi la parole à Gad, le voyant de David: 10 Va dire à David: Ainsi parle l’Éternel: Je te propose trois fléaux; choisis-en un, et je t’en frapperai. 11 Gad alla vers David, et lui dit: Ainsi parle l’Éternel: 12 Accepte, ou trois années de famine, ou trois mois pendant lesquels tu seras détruit par tes adversaires et atteint par l’épée de tes ennemis, ou trois jours pendant lesquels l’épée de l’Éternel et la peste seront dans le pays et l’ange de l’Éternel portera la destruction dans tout le territoire d’Israël. Vois maintenant ce que je dois répondre à celui qui m’envoie. 13 David répondit à Gad: Je suis dans une grande angoisse! Oh! Que je tombe entre les mains de l’Éternel, car ses compassions sont immenses; mais que je ne tombe pas entre les mains des hommes! 14 L’Éternel envoya la peste en Israël, et il tomba soixante-dix mille hommes d’Israël. 15 Dieu envoya un ange à Jérusalem pour la détruire; et comme il la détruisait, l’Éternel regarda et se repentit de ce mal, et il dit à l’ange qui détruisait: Assez! Retire maintenant ta main. L’ange de l’Éternel se tenait près de l’aire d’Ornan, le Jébusien. 16 David leva les yeux, et vit l’ange de l’Éternel se tenant entre la terre et le ciel et ayant à la main son épée nue tournée contre Jérusalem. Alors David et les anciens, couverts de sacs, tombèrent sur leur visage. 17 Et David dit à Dieu: N’est-ce pas moi qui ai ordonné le dénombrement du peuple? C’est moi qui ai péché et qui ai fait le mal; mais ces brebis, qu’ont-elles fait? Éternel, mon Dieu, que ta main soit donc sur moi et sur la maison de mon père, et qu’elle ne fasse point une plaie parmi ton peuple! 18 L’ange de l’Éternel dit à Gad de parler à David, afin qu’il montât pour élever un autel à l’Éternel dans l’aire d’Ornan, le Jébusien. 19 David monta, selon la parole que Gad avait prononcée au nom de l’Éternel. 20 Ornan se retourna et vit l’ange, et ses quatre fils se cachèrent avec lui: il foulait alors du froment. 21 Lorsque David arriva auprès d’Ornan, Ornan regarda, et il aperçut David; puis il sortit de l’aire, et se prosterna devant David, le visage contre terre. 22 David dit à Ornan: Cède-moi l’emplacement de l’aire pour que j’y bâtisse un autel à l’Éternel; cède-le-moi contre sa valeur en argent, afin que la plaie se retire de dessus le peuple. 23 Ornan répondit à David: Prends-le, et que mon seigneur le roi fasse ce qui lui semblera bon; vois, je donne les bœufs pour l’holocauste, les chars pour le bois, et le froment pour l’offrande, je donne tout cela. 24 Mais le roi David dit à Ornan: Non! Je veux l’acheter contre sa valeur en argent, car je ne présenterai point à l’Éternel ce qui est à toi, et je n’offrirai point un holocauste qui ne me coûte rien. 25 Et David donna à Ornan six cents sicles d’or pour l’emplacement. 26 David bâtit là un autel à l’Éternel, et il offrit des holocaustes et des sacrifices d’actions de grâces. Il invoqua l’Éternel, et l’Éternel lui répondit par le feu, qui descendit du ciel sur l’autel de l’holocauste. 27 Alors l’Éternel parla à l’ange, qui remit son épée dans le fourreau. 28 A cette époque-là, David, voyant que l’Éternel l’avait exaucé dans l’aire d’Ornan, le Jébusien, y offrait des sacrifices. 29 Mais le tabernacle de l’Éternel, construit par Moïse au désert, et l’autel des holocaustes, étaient alors sur le haut lieu de Gabaon. 30 David ne pouvait pas aller devant cet autel pour chercher Dieu, parce que l’épée de l’ange de l’Éternel lui avait causé de l’épouvante.