Al-nabi Iliyaas ballakh be l-jafaaf
1 Wa fiyah raajil waahid usmah Iliyaas saakin fi hillit Tichbi fi turaab Gilʼaad. Wa hu gaal le l-malik Akhaab : «Nahlif be Allah al-Hayy, Ilaah Bani Israaʼiil al-ana gaaʼid naʼabudah, fi l-siniin al-jaayiin ma fi karany wa la matara illa kan ana chahadtah.»
2 Wa baʼad da, Allah hajja le Iliyaas wa gaal : 3 «Gumm min hini wa amchi ale sabaah wa allabbad fi waadi Kariit sabaah le bahar al-Urdun. 4 Wa hinaak tachrab min al-waadi wa ana amart khurbaat yijiibu leek akil.»
5 Wa khalaas, Iliyaas sawwa hasab amur Allah. Hu macha sakan fi waadi Kariit sabaah le bahar al-Urdun. 6 Wa fi l-bakaan da fajur wa achiiye, al-khurbaat gaaʼidiin yijiibu leyah khubza wa laham. Wa hu gaaʼid yachrab min almi al-waadi.
Iliyaas macha le armala fi Sarafa
7 Wa baʼad Iliyaas gaʼad wakit chiyya fi l-bakaan da, al-waadi yibis achaan al-matara ma sabbat fi l-balad. 8 Wa khalaas, Allah hajja leyah wa gaal : 9 «Gumm amchi hillit Sarafa al-gaaʼide fi turaab Seeda wa askun hinaak. Achaan ana amart le mara waahide armala tantiik akil.»
10 Wa khalaas, Iliyaas gamma macha fi Sarafa. Wa wakit wisil fi madkhal al-hille, hu chaaf al-mara al-armala gaaʼide tilaggit hatab. Hu naadaaha wa gaal leeha : «Min fadulki, jiibi leyi almi chiyya fi maaʼuun nachrab.» 11 Wa wakit maache tijiib leyah al-almi da, hu naadaaha battaan wa gaal leeha : «Jiibi leyi maʼaaki khubza sakhayre kula.»
12 Wa hi raddat leyah : «Nahlif be Allah al-Hayy Ilaahak, ana ma indi cheyy jaahiz. Ma faddal leyi illa dagiig fi umra yisaawi malyit iid wa dihin chiyya fi karyo. Wa hassaʼ jiit nilaggit hatab achaan nisawwi akil leyi ana wa le wileedi naakulu. Wa baʼad da, numuutu.»
13 Wa khalaas Iliyaas gaal leeha : «Ma takhaafe, amchi wa sawwi misil inti gultiih. Wa be l-cheyy al-indiki da bas, sawwi leyi ana khubza sakhayre wa jiibiiha leyi. Wa baʼad da, sawwiih leeki inti wa le wileedki. 14 Achaan daahu Allah Ilaah Bani Israaʼiil gaal : ‹Al-dagiig ma yikammil min al-umra wa l-dihin ma yikammil min al-karyo lahaddi l-yoom al-Allah yijiib al-matara fi l-ard.›»
15 Wa khalaas, al-mara machat wa sawwat misil Iliyaas gaalah leeha. Wa humman akalo, hi wa Iliyaas wa aayilitha le muddit ayyaam. 16 Wa l-dagiig al-fi l-umra ma kammal wa l-dihin al-fi l-karyo kula ma kammal wa da bigi hasab kalaam Allah al-gaalah be waasitat Iliyaas.
Al-nabi Iliyaas gawwam wileed al-mara
17 Wa baʼad da, wileed al-mara al-armala sitt al-beet di bigi mardaan. Wa maradah bigi chadiid bilheen lahaddi maat. 18 Wa hi gaalat le Iliyaas : «Chunu al-beeni wa beenak, ya nabi Allah ? Inta jiit achaan tizakkirni be khataayi wa taktul wileedi walla ?» 19 Wa hu radda leeha wa gaal : «Antiini wileedki.»
Wa khalaas, chaal al-wileed min iideenha wa macha beyah foog fi l-gasir, fi l-beet al-hu saakin foogah wa raggadah fi l-sariir. 20 Wa fi l-bakaan da, saʼal Allah be chidde wa gaal : «Ya Allah Ilaahi, le l-mara al-ana gaaʼid deef fi bakaanha di kula tisawwi leeha cheyy fasil wa taktul wileedha walla ?»
21 Wa Iliyaas almattat talaata marraat min foog le l-wileed wa saʼal Allah be chidde wa gaal : «Ya Allah Ilaahi, nachhadak tigabbil ruuh al-wileed da.» 22 Wa Allah khibil suʼaalah wa ruuh al-wileed gabbalat wa hu hiyi. 23 Wa Iliyaas chaal al-wileed wa dalla beyah min al-gasir wa antaah le ammah wa gaal : «Chiifi ! Daahu wileedki hiyi.» 24 Wa l-mara gaalat le Iliyaas : «Aywa, hassaʼ ana irift kadar inta nabi Allah wa akiid al-kalaam al-gaaʼid tuguulah da jaayi min Allah.»
Le prophète Élie. — Annonce d’une sécheresse. — Élie près du torrent de Kerith
V. 1-7: cf. (Ja 5:16, 17. Ap 11:6.) (Ps 37:18, 19. De 8:3. Ph 4:19.) (És 45:5-8. Jé 10:5-16.)1 Élie, le Thischbite, l’un des habitants de Galaad, dit à Achab: L’Éternel est vivant, le Dieu d’Israël, dont je suis le serviteur! il n’y aura ces années-ci ni rosée ni pluie, sinon à ma parole. 2 Et la parole de l’Éternel fut adressée à Élie, en ces mots: 3 Pars d’ici, dirige-toi vers l’orient, et cache-toi près du torrent de Kerith, qui est en face du Jourdain. 4 Tu boiras de l’eau du torrent, et j’ai ordonné aux corbeaux de te nourrir là. 5 Il partit et fit selon la parole de l’Éternel, et il alla s’établir près du torrent de Kerith, qui est en face du Jourdain. 6 Les corbeaux lui apportaient du pain et de la viande le matin, et du pain et de la viande le soir, et il buvait de l’eau du torrent. 7 Mais au bout d’un certain temps le torrent fut à sec, car il n’était point tombé de pluie dans le pays.
Élie chez la veuve de Sarepta
V. 8-16: cf. (Lu 4:25, 26. Mt 10:40-42.) 2 R 4:1-7, 42-44. 2 Co 9:8-10.8 Alors la parole de l’Éternel lui fut adressée en ces mots: 9 Lève-toi, va à Sarepta, qui appartient à Sidon, et demeure là. Voici, j’y ai ordonné à une femme veuve de te nourrir. 10 Il se leva, et il alla à Sarepta. Comme il arrivait à l’entrée de la ville, voici, il y avait là une femme veuve qui ramassait du bois. Il l’appela, et dit: Va me chercher, je te prie, un peu d’eau dans un vase, afin que je boive. 11 Et elle alla en chercher. Il l’appela de nouveau, et dit: Apporte-moi, je te prie, un morceau de pain dans ta main. 12 Et elle répondit: L’Éternel, ton Dieu, est vivant! Je n’ai rien de cuit, je n’ai qu’une poignée de farine dans un pot et un peu d’huile dans une cruche. Et voici, je ramasse deux morceaux de bois, puis je rentrerai et je préparerai cela pour moi et pour mon fils; nous mangerons, après quoi nous mourrons. 13 Élie lui dit: Ne crains point, rentre, fais comme tu as dit. Seulement, prépare-moi d’abord avec cela un petit gâteau, et tu me l’apporteras; tu en feras ensuite pour toi et pour ton fils. 14 Car ainsi parle l’Éternel, le Dieu d’Israël: La farine qui est dans le pot ne manquera point et l’huile qui est dans la cruche ne diminuera point, jusqu’au jour où l’Éternel fera tomber de la pluie sur la face du sol. 15 Elle alla, et elle fit selon la parole d’Élie. Et pendant longtemps elle eut de quoi manger, elle et sa famille, aussi bien qu’Élie. 16 La farine qui était dans le pot ne manqua point, et l’huile qui était dans la cruche ne diminua point, selon la parole que l’Éternel avait prononcée par Élie.
V. 17-24: cf. 2 R 4:8-37. Ac 9:36-42. Hé 6:10.17 Après ces choses, le fils de la femme, maîtresse de la maison, devint malade, et sa maladie fut si violente qu’il ne resta plus en lui de respiration. 18 Cette femme dit alors à Élie: Qu’y a-t-il entre moi et toi, homme de Dieu? Es-tu venu chez moi pour rappeler le souvenir de mon iniquité, et pour faire mourir mon fils? 19 Il lui répondit: Donne-moi ton fils. Et il le prit du sein de la femme, le monta dans la chambre haute où il demeurait, et le coucha sur son lit. 20 Puis il invoqua l’Éternel, et dit: Éternel, mon Dieu, est-ce que tu affligerais, au point de faire mourir son fils, même cette veuve chez qui j’ai été reçu comme un hôte? 21 Et il s’étendit trois fois sur l’enfant, invoqua l’Éternel, et dit: Éternel, mon Dieu, je t’en prie, que l’âme de cet enfant revienne au-dedans de lui! 22 L’Éternel écouta la voix d’Élie, et l’âme de l’enfant revint au-dedans de lui, et il fut rendu à la vie. 23 Élie prit l’enfant, le descendit de la chambre haute dans la maison, et le donna à sa mère. Et Élie dit: Vois, ton fils est vivant. 24 Et la femme dit à Élie: Je reconnais maintenant que tu es un homme de Dieu, et que la parole de l’Éternel dans ta bouche est vérité.