Allah najja Nooh wa aayiltah
1 Wa khalaas baʼad da, al-Rabb fakkar le Nooh wa le kulla l-haywaanaat wa l-bahaayim al-gaaʼidiin maʼaayah fi l-safiina. Wa l-Rabb rassal riih fi l-ard wa l-almi bada yangus. 2 Wa uyuun almi al-kubaar al-tihit al-ard wa biibaan al-sama ansaddo wa l-matara wagafat.
3 Wa fi muddit 150 yoom, al-almi bada yangus chiyya chiyya min al-ard. 4 Wa fi yoom 17 hana l-chahar al-saabiʼ, hujaar Araraat waggafo al-safiina. 5 Wa l-almi bada yangus lahaddi l-chahar al-aachir. Wa fi l-yoom al-awwal hana l-chahar al-aachir da, ruuse al-hujaar baano.
6 Wa khalaas baʼad 40 yoom, Nooh fatah al-chubbaak al-hu sawwaah fi l-safiina 7 wa talag khuraab. Wa hu yitiir yamchi wa yaji lahaddi almi chirib min al-ard. 8 Wa baʼad da, talag hamaama kula le tichiif al-almi kan nagas min al-ard. 9 Wa laakin al-hamaama ma ligat bakaan al-tukhutt foogah rijileenha achaan lissaaʼ al-almi gaaʼid fi l-ard. Wa hi gabbalat le Nooh fi l-safiina. Wa hu madda iidah wa chaalha wa dakhkhalha maʼaayah fi l-safiina. 10 Wa Nooh gaʼad sabʼa yoom wa battaan talag al-hamaama min al-safiina. 11 Wa l-hamaama gabbalat leyah be achiiye wa daahu indaha fi khachumha warchaalaay hana zaytuun akhdar. Wa be da, Nooh irif kadar al-almi nagas khalaas min al-ard. 12 Wa gaʼad sabʼa yoom wa battaan talag al-hamaama. Wa l-hamaama battaan ma gabbalat leyah.
Nooh marag min al-safiina
13 Wakit Nooh indah 601 sana, fi l-yoom al-awwal hana l-chahar al-awwal hana l-sana di, al-almi kammal min al-ard. Wa Nooh fatah raas al-safiina wa chaaf khalaas al-turaab bigi yaabis. 14 Wa fi yoom 27 hana l-chahar al-taani, al-ard yibsat marra waahid.
15 Wa khalaas, al-Rabb gaal le Nooh : 16 «Amrug min al-safiina, inta wa martak wa awlaadak wa awiin awlaadak. 17 Wa marrig maʼaak kulla l-haywaanaat misil al-tuyuur wa l-bahaayim wa zawaahif al-ard achaan yaldo wa yabgo katiiriin wa yamlo al-ard.»
18 Wa Nooh marag min al-safiina wa awlaadah wa martah wa awiin awlaadah. 19 Wa kulla l-haywaanaat wa l-tuyuur wa zawaahif al-ard marago min al-safiina, kulla nafar wiheedah.
20 Wa baʼad da, Nooh bana madbah le yigaddim foogah dahaaya le Allah. Wa chaal min kulla l-bahaayim wa l-tuyuur al-akilhum halaal wa harragaahum fi l-madbah al-hu banaah.
21 Wa Allah chamma al-riihe wa ridi beeha wa gaal fi nafsah : «Min al-yoom battaan ma nalʼan al-ard achaan al-insaan. Hatta kan galbah hawaan wa yidoor yisawwi illa l-fasaala min hu sakhayyar. Wa battaan ma nuguchch kulla makhluug hayy misil ma ana gachcheethum awwal.
22 «Wa min al-ard gaaʼide da, daayman yaji
wakt al-teeraab wa wakt al-gatiʼ,
wakt al-hamu wa wakt al-barid
wa yaji seef wa yaji chite
wa yaji leel wa yaji nahaar
wa daayman yilkhayyaro misil da.»
V. 1-14: cf. Ps 104:5-9. És 54:9.
1 Dieu se souvint de Noé, de tous les animaux et de tout le bétail qui étaient avec lui dans l’arche; et Dieu fit passer un vent sur la terre, et les eaux s’apaisèrent. 2 Les sources de l’abîme et les écluses des cieux furent fermées, et la pluie ne tomba plus du ciel. 3 Les eaux se retirèrent de dessus la terre, s’en allant et s’éloignant, et les eaux diminuèrent au bout de cent cinquante jours. 4 Le septième mois, le dix-septième jour du mois, l’arche s’arrêta sur les montagnes d’Ararat. 5 Les eaux allèrent en diminuant jusqu’au dixième mois. Le dixième mois, le premier jour du mois, apparurent les sommets des montagnes. 6 Au bout de quarante jours, Noé ouvrit la fenêtre qu’il avait faite à l’arche. 7 Il lâcha le corbeau, qui sortit, partant et revenant, jusqu’à ce que les eaux eussent séché sur la terre. 8 Il lâcha aussi la colombe, pour voir si les eaux avaient diminué à la surface de la terre. 9 Mais la colombe ne trouva aucun lieu pour poser la plante de son pied, et elle revint à lui dans l’arche, car il y avait des eaux à la surface de toute la terre. Il avança la main, la prit, et la fit rentrer auprès de lui dans l’arche. 10 Il attendit encore sept autres jours, et il lâcha de nouveau la colombe hors de l’arche. 11 La colombe revint à lui sur le soir; et voici, une feuille d’olivier arrachée était dans son bec. Noé connut ainsi que les eaux avaient diminué sur la terre. 12 Il attendit encore sept autres jours; et il lâcha la colombe. Mais elle ne revint plus à lui. 13 L’an six cent un, le premier mois, le premier jour du mois, les eaux avaient séché sur la terre. Noé ôta la couverture de l’arche: il regarda, et voici, la surface de la terre avait séché. 14 Le second mois, le vingt-septième jour du mois, la terre fut sèche.
V. 15-22: cf. Ge 9:8-17. És 54:9, És 10.15 Alors Dieu parla à Noé, en disant: 16 Sors de l’arche, toi et ta femme, tes fils et les femmes de tes fils avec toi. 17 Fais sortir avec toi tous les animaux de toute chair qui sont avec toi, tant les oiseaux que le bétail et tous les reptiles qui rampent sur la terre: qu’ils se répandent sur la terre, qu’ils soient féconds et multiplient sur la terre. 18 Et Noé sortit, avec ses fils, sa femme, et les femmes de ses fils. 19 Tous les animaux, tous les reptiles, tous les oiseaux, tout ce qui se meut sur la terre, selon leurs espèces, sortirent de l’arche. 20 Noé bâtit un autel à l’Éternel; il prit de toutes les bêtes pures et de tous les oiseaux purs, et il offrit des holocaustes sur l’autel. 21 L’Éternel sentit une odeur agréable, et l’Éternel dit en son cœur: Je ne maudirai plus la terre, à cause de l’homme, parce que les pensées du cœur de l’homme sont mauvaises dès sa jeunesse; et je ne frapperai plus tout ce qui est vivant, comme je l’ai fait. 22 Tant que la terre subsistera, les semailles et la moisson, le froid et la chaleur, l’été et l’hiver, le jour et la nuit ne cesseront point.