Yuunataan yahmi Dawuud
1 Wa Dawuud arrad min hillit Nayuut al-gariibe le hillit al-Raama wa ja ligaah le Yuunataan wa gaal leyah : «Chunu al-ana sawweetah le abuuk ? Chunu al-khata wa l-zanib al-ana sawweetah le abuuk achaan hu yidoor yaktulni ?» 2 Wa Yuunataan radda leyah wa gaal : «Abadan ma yaktulak ! Abuuyi ma yisawwi cheyy wa la kabiir wa la sakhayyar kan ma khabbaraani. Maala hu yilabbid leyi cheyy misil da ? Da ma sahiih !» 3 Wa Dawuud halaf le Yuunataan wa gaal : «Abuuk yaʼarif adiil kadar inta radyaan beyi. Wa gaal fi nafsah : ‹Khalli Yuunataan ma yasmaʼ be l-cheyy da achaan da ma yabga leyah gaasi !› Wa laakin ana nahlif leek be Allah al-Hayy wa be hayaatak inta, ma faddal beeni wa been al-moot illa chibir bas !» 4 Wa Yuunataan gaal le Dawuud : «Ana nisawwi leek al-cheyy al-inta tidoorah.»
5 Wa Dawuud radda leyah wa gaal : «Ambaakir da iid hana awwal yoom fi l-chahar. Waajib ana nilʼachcha maʼa l-malik. Laakin khalliini namchi nillabbad fi l-kadaade lahaddi l-achiiye. 6 Wa kan abuuk fagadaani, guul leyah : ‹Dawuud chaal minni izin le yamchi hillitah Beet Laham achaan yahdar fi gaddimiin al-dahiiye al-sanawiiye maʼa ahalah.› 7 Wa kan abuuk gaal : ‹Sameh›, khalaas ana abdak nagood be salaam. Laakin kan hu ziʼil kamaan, inta taʼarif kadar hu chaal niiye le yiwaddirni. 8 Wa inta, sawwi leyi al-kheer achaan ana wa inta sawweena alaakha giddaam Allah. Wa kan ana khitiit fi ayyi cheyy, aktulni inta bas wa laakin ma tisallimni le abuuk !» 9 Wa Yuunataan radda leyah wa gaal : «Abadan da ma nisawwiih ! Kan ana irift abuuyi yidoor yiwaddirak, akiid ana nikhabbirak tawwaali !»
10 Wa Dawuud gaal le Yuunataan : «Kikkeef tagdar tikhabbirni kan radd abuuk ma ajabaak ?» 11 Wa Yuunataan gaal le Dawuud : «Taʼaal namchu fi l-kadaade.» Wa khalaas, humman al-itneen macho fi l-kadaade. 12 Wa Yuunataan gaal le Dawuud : «Allah Ilaah Bani Israaʼiil yachhad, ambaakir aw ambukra fi nafs al-wakit, ana nasʼal abuuyi wa nichiif fikrah. Kan hu ma indah leek cheyy fi galbah, ana nirassil leek wa nufukk adaanak. 13 Wa laakin khalli Allah yiʼaakhibni ikhaab chadiid kan ana ma khabbartak kadar abuuyi yidoor yisawwi leek cheyy fasil wa ma khalleetak macheet be l-salaama ! Khalli Allah yukuun maʼaak misil hu kaan maʼa abuuyi awwal. 14 Wa fi wakit al-ana lissaaʼ gaaʼid hayy, sawwi leyi al-kheer hasab alaakhitna al-sawweenaaha giddaam Allah. Wa kan ana mutt kula, 15 sawwi al-kheer le zurriiyti hatta wakit Allah yuguchch kulla udwaanak min wijh al-ard.»
16 Wa Yuunataan sawwa alaakha maʼa Dawuud wa zurriiytah wa gaal : «Khalli Allah yiʼaakhib udwaan Dawuud !» 17 Wa Yuunataan hallaf Dawuud battaan be mahabbitah leyah achaan hu yihibbah misil nafsah. 18 Wa Yuunataan gaal leyah : «Ambaakir iid hana awwal yoom fi l-chahar. Bakaanak fi l-akil yukuun faadi wa nafguduuk. 19 Wa fi l-yoom al-taalit, inta anzil wa amchi allabbad fi l-bakaan al-inta allabbadt foogah yoom al-muchkila. Wa agood jamb al-hajar al-usmah al-Furga. 20 Wa ana nazrug talaata nuchchaab ale l-jiihe al-inta mullabbid foogha misil gaaʼid nusuub cheyy. 21 Wa ana nirassil wileed wa nuguul leyah : ‹Amchi jiib leyi al-nuchchaab !› Wa kan gult leyah : ‹Taʼaal, al-nuchchaab jaaye minnak›, khalaas inta tagdar taji be salaam achaan cheyy ma fiih. Wa da, ana nahlif leek be Allah al-Hayy. 22 Wa laakin kan ana gult le l-wileed : ‹Daahu al-nuchchaab khaadi minnak›, khalaas amchi achaan Allah yidoor inta tufuut. 23 Wa Allah yachhad fi l-alaakha al-beeni wa beenak ila l-abad.»
24 Wa Dawuud macha allabbad fi l-kadaade. Wa awwal yoom hana l-chahar ja wa l-malik gaʼad le l-akil. 25 Wa misil fi aadtah, al-malik gaʼad fi bakaanah jamb al-durdur wa Abniir gaʼad jambah. Wa Yuunataan kamaan gaabalah wa gaʼad. Wa laakin bakaan Dawuud gaaʼid faadi. 26 Wa Chaawuul ma gaal cheyy fi l-yoom da achaan hu gaal fi nafsah : «Akuun hasal leyah cheyy wa hu bigi ma taahir.»
27 Wa ambaakir fi l-yoom al-taani hana l-chahar, Chaawuul fagadah le Dawuud. Wa hu saʼalah le wileedah Yuunataan wa gaal : «Maala wileed Yassa ma ja wa la amis wa la l-yoom ?» 28 Wa Yuunataan gaal le abuuh : «Dawuud chahadaani dawwar yamchi fi hillit Beet Laham 29 wa gaal leyi : ‹Min iznak, khalliini namchi achaan ahali induhum dahiiye fi hillitna. Wa akhuuyi gaal leyi nahdar. Wa hassaʼ kan inta ridiit leyi, khalliini namchi nichiif akhwaani.› Wa be sabab da, hu ma gidir yahdar maʼa l-malik fi l-akil.»
30 Wa fi l-bakaan da, Chaawuul ziʼil zaʼal chadiid didd Yuunataan wa gaal leyah : «Wald al-azaba ! Al-mukhaalif ! Inta tahsib ana ma naʼarfah kadar inta indak rafag maʼa wileed Yassa walla ? Wa be da, inta tijiib al-eeb fi raasak inta wa fi raas ammak al-charmuuta ! 31 Asmaʼ, wileed Yassa kan gaaʼid hayy, inta ma indak amin wa mamlakatak kula ma tabga gawiiye. Hassaʼ da, amchi jiibah leyi ! Hu da, waajib leyah al-moot !» 32 Wa Yuunataan gaal le abuuh Chaawuul : «Maala yaktuluuh ? Hu sawwa chunu ?» 33 Wa Chaawuul chaal haribtah wa zarag beeha Yuunataan wa yidoor yatʼanah. Wa khalaas fi l-bakaan da, Yuunataan irif kadar abuuh chaal niiye le yaktul Dawuud. 34 Wa Yuunataan ziʼil zaʼal chadiid wa gamma. Wa min al-zaʼal fi l-yoom al-taani hana l-chahar da, hu ma gidir akal achaan abuuh ayyar Dawuud.
35 Wa ambaakir be fajur, Yuunataan gamma macha fi l-kadaade fi l-waʼad al-sawwaah maʼa Dawuud. Wa chaal maʼaayah wileed sakhayyar. 36 Wa Yuunataan gaal le l-wileed : «Ajri amchi jiib al-nuchchaab al-ana nazurgah.» Wa l-wileed jara giddaam wa Yuunataan zarag al-nuchchaab baʼiid minnah. 37 Wa wakit al-wileed wassal fi l-bakaan al-Yuunataan zarag foogah al-nuchchaab, Yuunataan gaal leyah : «Al-nuchchaab lissaaʼ khaadi minnak !» 38 Wa Yuunataan gaal leyah battaan : «Ajala be surʼa ! Ma tagiif !» Wa l-wileed chaal al-nuchchaab wa jaabah le sayyidah. 39 Wa l-wileed ma irif cheyy wa laakin Yuunataan wa Dawuud bas yaʼarfuuh. 40 Wa Yuunataan anta kulla silaahah le l-wileed wa gaal leyah : «Waddiih al-beet.»
41 Wa baʼad al-wileed faat, Dawuud marag min al-bakaan al-mullabbid foogah fi nuss al-wati hana l-hajar wa wagaʼ fi l-ard wa sajad giddaam Yuunataan talaata marraat. Wa l-rufgaan al-itneen alhaadano wa bako wa laakin Dawuud baka ziyaada. 42 Wa khalaas, Yuunataan gaal le Dawuud : «Amchi be l-salaama ! Achaan aniina al-itneen halafna be usum Allah wa gulna Allah yachhad beeni wa beenak wa been zurriiyti wa zurriiytak ila l-abad.» Wa khalaas, Dawuud gamma faat wa Yuunataan kamaan gabbal al-madiina.
David informé par Jonathan des dispositions hostiles de Saül. — Les deux amis prennent congé l’un de l’autre
V. 1-43: cf. (1 S 18:1-3; 19:1-723:16-18. 2 S 9.) Pr 17:17.1 David s’enfuit de Najoth, près de Rama. Il alla trouver Jonathan, et dit: Qu’ai-je fait? Quel est mon crime, quel est mon péché aux yeux de ton père, pour qu’il en veuille à ma vie? 2 Jonathan lui répondit: Loin de là! Tu ne mourras point. Mon père ne fait aucune chose, grande ou petite, sans m’en informer; pourquoi donc mon père me cacherait-il celle-là? Il n’en est rien. 3 David dit encore, en jurant: Ton père sait bien que j’ai trouvé grâce à tes yeux, et il aura dit: Que Jonathan ne le sache pas; cela lui ferait de la peine. Mais l’Éternel est vivant et ton âme est vivante! Il n’y a qu’un pas entre moi et la mort. 4 Jonathan dit à David: Je ferai pour toi ce que tu voudras. 5 Et David lui répondit: Voici, c’est demain la nouvelle lune, et je devrais m’asseoir avec le roi pour manger; laisse-moi aller, et je me cacherai dans les champs jusqu’au soir du troisième jour. 6 Si ton père remarque mon absence, tu diras: David m’a prié de lui laisser faire une course à Bethléhem, sa ville, parce qu’il y a pour toute la famille un sacrifice annuel. 7 Et s’il dit: C’est bien! Ton serviteur alors n’a rien à craindre; mais si la colère s’empare de lui, sache que le mal est résolu de sa part. 8 Montre donc ton affection pour ton serviteur, puisque tu as fait avec ton serviteur une alliance devant l’Éternel. Et, s’il y a quelque crime en moi, ôte-moi la vie toi-même, car pourquoi me mènerais-tu jusqu’à ton père? 9 Jonathan lui dit: Loin de toi la pensée que je ne t’informerai pas, si j’apprends que le mal est résolu de la part de mon père et menace de t’atteindre! 10 David dit à Jonathan: Qui m’informera dans le cas où ton père te répondrait durement? 11 Et Jonathan dit à David: Viens, sortons dans les champs. Et ils sortirent tous deux dans les champs. 12 Jonathan dit à David: Je prends à témoin l’Éternel, le Dieu d’Israël! Je sonderai mon père demain ou après-demain; et, dans le cas où il serait bien disposé pour David, si je n’envoie vers toi personne pour t’en informer, 13 que l’Éternel traite Jonathan dans toute sa rigueur! Dans le cas où mon père trouverait bon de te faire du mal, je t’informerai aussi et je te laisserai partir, afin que tu t’en ailles en paix; et que l’Éternel soit avec toi, comme il a été avec mon père! 14 Si je dois vivre encore, veuille user envers moi de la bonté de l’Éternel; 15 et si je meurs, ne retire jamais ta bonté envers ma maison, pas même lorsque l’Éternel retranchera chacun des ennemis de David de dessus la face de la terre. 16 Car Jonathan a fait alliance avec la maison de David. Que l’Éternel tire vengeance des ennemis de David! 17 Jonathan protesta encore auprès de David de son affection pour lui, car il l’aimait comme son âme. 18 Jonathan lui dit: C’est demain la nouvelle lune; on remarquera ton absence, car ta place sera vide. 19 Tu descendras le troisième jour jusqu’au fond du lieu où tu t’étais caché le jour de l’affaire, et tu resteras près de la pierre d’Ézel. 20 Je tirerai trois flèches du côté de la pierre, comme si je visais un but. 21 Et voici, j’enverrai un jeune homme, et je lui dirai: Va, trouve les flèches. Si je lui dis: Voici, les flèches sont en deçà de toi, prends-les! Alors viens, car il y a paix pour toi, et tu n’as rien à craindre, l’Éternel est vivant! 22 Mais si je dis au jeune homme: Voici, les flèches sont au-delà de toi! Alors va-t-en, car l’Éternel te renvoie. 23 L’Éternel est à jamais témoin de la parole que nous nous sommes donnée l’un à l’autre. 24 David se cacha dans les champs. C’était la nouvelle lune, et le roi prit place au festin pour manger. 25 Le roi s’assit comme à l’ordinaire sur son siège contre la paroi, Jonathan se leva, et Abner s’assit à côté de Saül; mais la place de David resta vide. 26 Saül ne dit rien ce jour-là; car, pensa-t-il, c’est par hasard, il n’est pas pur, certainement il n’est pas pur. 27 Le lendemain, second jour de la nouvelle lune, la place de David était encore vide. Et Saül dit à Jonathan, son fils: Pourquoi le fils d’Isaï n’a-t-il paru au repas ni hier ni aujourd’hui? 28 Jonathan répondit à Saül: David m’a demandé la permission d’aller à Bethléhem. 29 Il a dit: Laisse-moi aller, je te prie, car nous avons dans la ville un sacrifice de famille, et mon frère me l’a fait savoir; si donc j’ai trouvé grâce à tes yeux, permets que j’aille en hâte voir mes frères. C’est pour cela qu’il n’est point venu à la table du roi. 30 Alors la colère de Saül s’enflamma contre Jonathan, et il lui dit: Fils pervers et rebelle, ne sais je pas que tu as pour ami le fils d’Isaï, à ta honte et à la honte de ta mère? 31 Car aussi longtemps que le fils d’Isaï sera vivant sur la terre, il n’y aura point de sécurité ni pour toi ni pour ta royauté. Et maintenant, envoie-le chercher, et qu’on me l’amène, car il est digne de mort. 32 Jonathan répondit à Saül, son père, et lui dit: Pourquoi le ferait-on mourir? Qu’a-t-il fait? 33 Et Saül dirigea sa lance contre lui, pour le frapper. Jonathan comprit que c’était chose résolue chez son père que de faire mourir David. 34 Il se leva de table dans une ardente colère, et ne participa point au repas le second jour de la nouvelle lune; car il était affligé à cause de David, parce que son père l’avait outragé. 35 Le lendemain matin, Jonathan alla dans les champs au lieu convenu avec David, et il était accompagné d’un petit garçon. 36 Il lui dit: Cours, trouve les flèches que je vais tirer. Le garçon courut, et Jonathan tira une flèche qui le dépassa. 37 Lorsqu’il arriva au lieu où était la flèche que Jonathan avait tirée, Jonathan cria derrière lui: La flèche n’est-elle pas plus loin que toi? 38 Il lui cria encore: Vite, hâte-toi, ne t’arrête pas! Et le garçon de Jonathan ramassa les flèches et revint vers son maître. 39 Le garçon ne savait rien; Jonathan et David seuls comprenaient la chose. 40 Jonathan remit ses armes à son garçon, et lui dit: Va, porte-les à la ville. 41 Après le départ du garçon, David se leva du côté du midi, puis se jeta le visage contre terre et se prosterna trois fois. Les deux amis s’embrassèrent et pleurèrent ensemble, David surtout fondit en larmes. 42 Et Jonathan dit à David: Va en paix, maintenant que nous avons juré l’un et l’autre, au nom de l’Éternel, en disant: Que l’Éternel soit à jamais entre moi et toi, entre ma postérité et ta postérité! 43 David se leva, et s’en alla, et Jonathan rentra dans la ville.