Allah wassaf gudurtah le Muusa
1 Wa khalaas, Muusa gaal le Allah : «Nisawwi chunu kan Bani Israaʼiil ma yisadduguuni wa la yasmaʼo kalaami wa yuguulu : ‹Allah ma baan leek !›» 2 Wa Allah gaal leyah : «Indak chunu fi iidak ?» Wa Muusa gaal : «Indi asa.» 3 Wa Allah gaal leyah : «Azgulha fi l-turaab.» Wa Muusa zagalha fi l-turaab wa l-asa bigat daabi wa hu jara minnah. 4 Wa Allah gaal leyah : «Midd iidak wa akurbah min danabah.» Khalaas, Muusa gamma karabah wa l-daabi gabbal bigi asa. 5 Wa Allah gaal : «Da bas al-cheyy al-tisawwiih le Bani Israaʼiil yisaddugu kadar Allah Rabb juduudhum Ibraahiim wa Ishaakh wa Yaakhuub baan leek.»
6 Wa battaan Allah gaal leyah : «Diss iidak fi sadrak be daakhal le khalagak.» Wa Muusa khatta iidah fi sadrah be daakhal le khalagah. Wa wakit marag iidah min khalagah, iidah bigat barsa wa indaha gichir. 7 Wa battaan gaal leyah : «Gabbil iidak fi sadrak.» Hu gabbal iidah fi sadrah wa battaan maragha wa gabbalat fi haalha misil awwal. 8 Wa Allah gaal leyah : «Kan Bani Israaʼiil ma simʼo kalaamak wa la saddago be l-ajab al-awwal da, yisaddugu be l-ajab al-taani. 9 Wa kan ma saddago be l-ajaayib al-itneen dool wa la simʼo kalaamak, chiil almi min bahar al-Niil wa subbah fi l-ard. Wa khalaas, al-almi da yichaglib damm.»
Haaruun bigi khachum al-kalaam
10 Wa laakin Muusa gaal le Allah : «Ya Rabb, ana ma naadum al-yagdar yihajji adiil wa la min awwal wa la min inta naadeetni ana abdak. Ana khachmi tagiil wa ma nagdar nihajji ajala.» 11 Wa Allah gaal leyah : «Yaatu anta khachum le l-insaan ? Wa yaatu yisawwi naadum abkam walla tarchaan ? Wa yaatu yanti choof le naadum walla yisawwiih amyaan ? Da ma ana Allah walla ? 12 Khalaas amchi. Ana nukuun maʼaak wakit tihajji wa niʼooriik al-kalaam al-tuguulah.» 13 Wa Muusa gaal : «Nachhadak, ya Rabb. Rassil naadum aakhar !»
14 Khalaas fi l-bakaan da, Allah khidib min kalaam Muusa wa gaal : «Akhuuk Haaruun al-Laawi ma gaaʼid walla ? Ana naʼarif kadar hu yagdar yihajji adiil. Wa hassaʼ, hu jaayi fi l-derib le yilaagiik. Wa wakit yichiifak, yafrah bilheen. 15 Wa inta tihajji leyah be l-cheyy al-waajib yuguulah. Wa ana zaati nukuun maʼaak inta wa maʼa Haaruun. Wa niʼooriiku be l-cheyy al-waajib tisawwuuh. 16 Wa hu bas yihajji le l-chaʼab fi badalak wa yabga leek khachum al-kalaam. Wa kalaamak inta yabga leyah misil kalaam ilaahah. 17 Wa kan le l-asa di, chiilha fi iidak wa beeha hi bas tisawwi al-ajaayib.»
Muusa gabbal fi balad Masir
18-19 Wa wakit Muusa gaaʼid fi balad Midyaan, Allah gaal leyah : «Gabbil amchi fi Masir achaan kulla l-naas al-dawwaro yaktuluuk maato.» Wa khalaas, Muusa gamma macha le Yasruun nasiibah wa gaal leyah : «Antiini izin namchi nichiif ahali fi Masir le naʼarif kan humman gaaʼidiin hayyiin.» Wa Yasruun gaal le Muusa : «Amchi be l-salaam.» 20 Wa Muusa chaal martah wa awlaadah wa rakkabaahum fi humaarah wa gamma maachi le balad Masir. Wa chaal fi iidah asaat Allah. 21 Wa battaan Allah gaal le Muusa : «Daahu inta maachi le Masir. Wa kan wassalt, wassif le Firʼoon malik Masir kulla l-ajaayib al-ana anteetak gudra le tisawwiihum. Wa ana nigawwi raasah wa hu ma yikhalli Bani Israaʼiil yamurgu. 22 Wa baʼad da, inta tuguul le l-malik : ‹Daahu Allah gaal : “Bani Israaʼiil humman misil wileedi al-bikir. 23 Wa ana amartak tikhalli wileedi yamrug min baladak achaan yaʼabudni. Wa kan inta abeet ma tikhalliih yamrug, khalaas ana naktul wileedak al-bikir.”›»
24 Fi l-derib fi l-bakaan al-Muusa raagid foogah, Allah garrab leyah le yaktulah. 25 Wa tawwaali, martah Siffuura chaalat hajar tariin wa tahharat wileedha. Wa limsat rijileen Muusa be l-farwa al-gataʼatah min wileedha wa gaalat : «Inta bigiit leyi zooj hana damm.» 26 Wa be da, Allah ma katal Muusa. Wa fi chaan al-tahuura di, khalaas Siffuura gaalat : «Inta bigiit leyi zooj hana damm.»
27 Wa awwal, Allah gaal le Haaruun : «Amchi khaadi le l-sahara achaan tilaagi Muusa.» Wa Haaruun macha laaga akhuuh Muusa fi jabal Allah wa sallamah wa habbaah. 28 Wa Muusa khabbar Haaruun be l-kalaam al-kallafah beyah Allah le yuguulah wa be kulla l-ajaayib al-amarah beehum Allah le yisawwiihum.
29 Wa wakit Muusa wa Haaruun wislo fi Masir, lammo kulla chuyuukh Bani Israaʼiil. 30 Wa Haaruun kallamaahum be kulla kalaam Allah al-gaalah le Muusa wa sawwo al-ajaayib giddaam al-chaʼab. 31 Wa Bani Israaʼiil saddago. Wa wakit irfo kadar Allah chaaf taʼabhum wa dawwar yinajjiihum, khalaas kulluhum dangaro wa sajado.
V. 1-17: cf. Jé 1:4-9, Jé 17-19. Ex 4:27-31.
1 Moïse répondit, et dit: Voici, ils ne me croiront point, et ils n’écouteront point ma voix. Mais ils diront: L’Éternel ne t’est point apparu. 2 L’Éternel lui dit: Qu’y a-t-il dans ta main? Il répondit: Une verge. 3 L’Éternel dit: Jette-la par terre. Il la jeta par terre, et elle devint un serpent. Moïse fuyait devant lui. 4 L’Éternel dit à Moïse: Étends ta main, et saisis-le par la queue. Il étendit la main et le saisit et le serpent redevint une verge dans sa main. 5 C’est là, dit l’Éternel, ce que tu feras, afin qu’ils croient que l’Éternel, le Dieu de leurs pères, t’est apparu, le Dieu d’Abraham, le Dieu d’Isaac et le Dieu de Jacob. 6 L’Éternel lui dit encore: Mets ta main dans ton sein. Il mit sa main dans son sein; puis il la retira, et voici, sa main était couverte de lèpre, blanche comme la neige. 7 L’Éternel dit: Remets ta main dans ton sein. Il remit sa main dans son sein; puis il la retira de son sein, et voici, elle était redevenue comme sa chair. 8 S’ils ne te croient pas, dit l’Éternel, et n’écoutent pas la voix du premier signe, ils croiront à la voix du dernier signe. 9 S’ils ne croient pas même à ces deux signes, et n’écoutent pas ta voix, tu prendras de l’eau du fleuve, tu la répandras sur la terre, et l’eau que tu auras prise du fleuve deviendra du sang sur la terre. 10 Moïse dit à l’Éternel: Ah! Seigneur, je ne suis pas un homme qui ait la parole facile, et ce n’est ni d’hier ni d’avant-hier, ni même depuis que tu parles à ton serviteur; car j’ai la bouche et la langue embarrassées. 11 L’Éternel lui dit: Qui a fait la bouche de l’homme? Et qui rend muet ou sourd, voyant ou aveugle? N’est-ce pas moi, l’Éternel? 12 Va donc, je serai avec ta bouche, et je t’enseignerai ce que tu auras à dire. 13 Moïse dit: Ah! Seigneur, envoie qui tu voudras envoyer. 14 Alors la colère de l’Éternel s’enflamma contre Moïse, et il dit: N’y a t-il pas ton frère Aaron, le Lévite? Je sais qu’il parlera facilement. Le voici lui-même, qui vient au-devant de toi; et, quand il te verra, il se réjouira dans son cœur. 15 Tu lui parleras, et tu mettras les paroles dans sa bouche; et moi, je serai avec ta bouche et avec sa bouche, et je vous enseignerai ce que vous aurez à faire. 16 Il parlera pour toi au peuple; il te servira de bouche, et tu tiendras pour lui la place de Dieu. 17 Prends dans ta main cette verge, avec laquelle tu feras les signes.
Retour de Moïse en Égypte
V. 18-26: cf. Ex 2:15-23. Mt 2:20, 21. (Ge 17:10-14. Ex 18:1-5.)18 Moïse s’en alla; et de retour auprès de Jéthro, son beau-père, il lui dit: Laisse-moi, je te prie, aller rejoindre mes frères qui sont en Égypte, afin que je voie s’ils sont encore vivants. Jéthro dit à Moïse: Va en paix. 19 L’Éternel dit à Moïse, en Madian: Va, retourne en Égypte, car tous ceux qui en voulaient à ta vie sont morts. 20 Moïse prit sa femme et ses fils, les fit monter sur des ânes, et retourna dans le pays d’Égypte. Il prit dans sa main la verge de Dieu. 21 L’Éternel dit à Moïse: En partant pour retourner en Égypte, vois tous les prodiges que je mets en ta main: tu les feras devant Pharaon. Et moi, j’endurcirai son cœur, et il ne laissera point aller le peuple. 22 Tu diras à Pharaon: Ainsi parle l’Éternel: Israël est mon fils, mon premier-né. 23 Je te dis: Laisse aller mon fils, pour qu’il me serve; si tu refuses de le laisser aller, voici, je ferai périr ton fils, ton premier-né. 24 Pendant le voyage, en un lieu où Moïse passa la nuit, l’Éternel l’attaqua et voulut le faire mourir. 25 Séphora prit une pierre aiguë, coupa le prépuce de son fils, et le jeta aux pieds de Moïse, en disant: Tu es pour moi un époux de sang! 26 Et l’Éternel le laissa. C’est alors qu’elle dit: Époux de sang! À cause de la circoncision.
V. 27-31: cf. (Ex 3:16, 17; 4:1-17.) (És 52:7; 61:1, 2.)27 L’Éternel dit à Aaron: Va dans le désert au-devant de Moïse. Aaron partit; il rencontra Moïse à la montagne de Dieu, et il le baisa. 28 Moïse fit connaître à Aaron toutes les paroles de l’Éternel qui l’avait envoyé, et tous les signes qu’il lui avait ordonné de faire. 29 Moïse et Aaron poursuivirent leur chemin, et ils assemblèrent tous les anciens des enfants d’Israël. 30 Aaron rapporta toutes les paroles que l’Éternel avait dites à Moïse, et il exécuta les signes aux yeux du peuple. 31 Et le peuple crut. Ils apprirent que l’Éternel avait visité les enfants d’Israël, qu’il avait vu leur souffrance; et ils s’inclinèrent et se prosternèrent.