Abraam hawwal min baladah


1 Wa baʼad da, Allah gaal le Abraam : «Amrug min baladak wa min ahalak wa hawwil min beet abuuk wa amchi fi l-balad al-niwassifha leek. 2 Ana nisawwiik abu hana umma kabiire wa nibaarikak wa usmak yabga taaliʼ. Wa tabga baraka kabiire le naas katiiriin. 3 Wa nibaarik al-naas al-yibaarukuuk wa nalʼan al-naas al-yalʼanook. Wa be sababak inta, kulla gabaayil al-ard yalgo baraka.»

4 Khalaas, Abraam hawwal misil Allah gaalah leyah. Wa Luut kula macha maʼaayah. Wakit Abraam marag min hillit Haaraan, umrah 75 sana. 5 Wa chaal maʼaayah martah Saaraay wa Luut wileed akhuuh wa kulla l-maal wa l-abiid al-charaahum fi hillit Haaraan. Wa khalaas, chaalo derib balad Kanʼaan.
Abraam fi balad Kanʼaan wa Masir
Wakit wassalo fi balad Kanʼaan, 6 Abraam chagga al-balad lahaddi wisil fi l-chadara al-kabiire al-gaaʼide fi hillit Muura fi turaab Chakiim. Wa fi l-wakit da, al-Kanʼaaniyiin saakniin fi l-balad di. 7 Wa Allah baan le Abraam wa gaal : «Al-balad di nantiiha le zurriiytak.» Wa fi l-bakaan da, Abraam bana madbah le yigaddim foogah dahaaya le Allah.
8 Wa baʼad da, Abraam macha ale l-hujaar al-gaaʼidiin sabaah le hillit Beet Iil wa sawwa fariigah kharib le hillit Aay wa sabaah le Beet Iil. Wa hinaak kula bana madbah le Allah wa saʼal be usum Allah. 9 Wa Abraam gaaʼid yarhal chiyya chiyya ale l-junuub.

10 Wa baʼad da, al-juuʼ dakhal fi l-balad di. Wa Abraam macha fi Masir le yagood mudda hinaak achaan al-juuʼ bigi chadiid. 11 Wa wakit garrabo le Masir, Abraam gaal le martah Saaraay : «Asmaʼe ! Ana naʼarif kadar inti mara samha bilheen. 12 Wa kan al-Masriyiin chaafooki, yuguulu : ‹Hi di martah.› Wa yaktuluuni wa yichiiluuki. 13 Achaan da, natlub minki guuli leehum inti akhti. Wa be da, yakurbuuni adiil fi chaanki wa ma yaktuluuni.»
14 Wa wakit Abraam wisil fi Masir, al-Masriyiin chaafo marit Abraam samha bilheen. 15 Khalaas, masʼuuliin hana Firʼoon malik Masir chaafooha wa chakaro samaahha le l-malik wa macho chaalooha wa waddooha leyah fi gasrah. 16 Fi chaan al-mara di, Firʼoon karab Abraam adiil wa antaah khanam wa bagar wa hamiir anaati wa dukuur wa abiid wa khadiim wa jumaal.
17 Wa laakin Allah nazzal waba chadiid fi Firʼoon malik Masir wa naas beetah fi chaan Saaraay marit Abraam. 18-19 Wa khalaas, Firʼoon naada Abraam wa gaal leyah : «Da chunu al-inta sawweetah leyi da ? Wa maala ma ooreetni kadar hi martak ? Wa maala gult leyi hi akhtak ? Achaan da bas, ana chiltaha le tabga leyi mara ! Khalaas ! Di hi martak ! Chiilha wa yalla fuut !» 20 Wa Firʼoon amar naasah yiʼaddu Abraam wa martah wa kulla maalah. Wa khalaas, humman marago min Masir.
Abram. Son arrivée au pays de Canaan
V. 1-9: cf. Ge 11:31, Ge 32. Ac 7:2-5. Hé 11:8, Hé 9.1 L’Éternel dit à Abram: Vat’en de ton pays, de ta patrie, et de la maison de ton père, dans le pays que je te montrerai. 2 Je ferai de toi une grande nation, et je te bénirai; je rendrai ton nom grand, et tu seras une source de bénédiction. 3 Je bénirai ceux qui te béniront, et je maudirai ceux qui te maudiront; et toutes les familles de la terre seront bénies en toi. 4 Abram partit, comme l’Éternel le lui avait dit, et Lot partit avec lui. Abram était âgé de soixante-quinze ans, lorsqu’il sortit de Charan. 5 Abram prit Saraï, sa femme, et Lot, fils de son frère, avec tous les biens qu’ils possédaient et les serviteurs qu’ils avaient acquis à Charan. Ils partirent pour aller dans le pays de Canaan, et ils arrivèrent au pays de Canaan. 6 Abram parcourut le pays jusqu’au lieu nommé Sichem, jusqu’aux chênes de Moré. Les Cananéens étaient alors dans le pays. 7 L’Éternel apparut à Abram, et dit: Je donnerai ce pays à ta postérité. Et Abram bâtit là un autel à l’Éternel, qui lui était apparu. 8 Il se transporta de là vers la montagne, à l’orient de Béthel, et il dressa ses tentes, ayant Béthel à l’occident et Aï à l’orient. Il bâtit encore là un autel à l’Éternel, et il invoqua le nom de l’Éternel. 9 Abram continua ses marches, en s’avançant vers le midi.
Séjour en Égypte
V. 10-20: cf. Ge 20Ge 26:1-11. Ps 105:13-15.10 Il y eut une famine dans le pays; et Abram descendit en Égypte pour y séjourner, car la famine était grande dans le pays. 11 Comme il était près d’entrer en Égypte, il dit à Saraï, sa femme: Voici, je sais que tu es une femme belle de figure. 12 Quand les Égyptiens te verront, ils diront: C’est sa femme! Et ils me tueront, et te laisseront la vie. 13 Dis, je te prie, que tu es ma sœur, afin que je sois bien traité à cause de toi, et que mon âme vive grâce à toi. 14 Lorsque Abram fut arrivé en Égypte, les Égyptiens virent que la femme était fort belle. 15 Les grands de Pharaon la virent aussi et la vantèrent à Pharaon; et la femme fut emmenée dans la maison de Pharaon. 16 Il traita bien Abram à cause d’elle; et Abram reçut des brebis, des bœufs, des ânes, des serviteurs et des servantes, des ânesses, et des chameaux. 17 Mais l’Éternel frappa de grandes plaies Pharaon et sa maison, au sujet de Saraï, femme d’Abram. 18 Alors Pharaon appela Abram, et dit: Qu’est-ce que tu m’as fait? Pourquoi ne m’as-tu pas déclaré que c’est ta femme? 19 Pourquoi as-tu dit: C’est ma sœur? Aussi l’ai-je prise pour ma femme. Maintenant, voici ta femme, prends-la, et va-t’en! 20 Et Pharaon donna ordre à ses gens de le renvoyer, lui et sa femme, avec tout ce qui lui appartenait.